W PRZYJĘTEJ WERSJI

Znak, w przyjętej wersji trójkąta semiotycznego, to obiekt materialny, statyczny (np. napis, rysunek lub fotografia) bądź dynamiczny (ruch ręki, fale głosowe lub zmienne konfiguracje światła na ekranie telewizora), będą­cy równocześnie elementem znaczącym i środkiem przekazu, czyli fizyczną formą znaku i zarazem nośnikiem tej formy. Znaczenie to treść pojęciowa znaku, czyli element znaczony, który istnieje jednak nie w „postaci czystej”, tylko za pośrednictwem innych znaków, jako interpretant, dostępny użyt­kownikom znaku w takim zakresie, w jakim potrafią opisać i wyjaśnić tę treść pojęciową za pomocą innych znaków (przełożyć ją z jednego znaku w inny znak). Jak z tego wynika, doznania emocjonalne i wyobrażenia po­wstające w psychice użytkownika danego znaku, których nie potrafi on okre­ślić (wyrazić) za pomocą innych znaków, nie są jeszczc znaczeniem tego znaku – stają się nim dopiero wtedy, kiedy potrafi on je przełożyć (choćby tylko dla siebie samego) na inny znak.