NAJCIEKAWSZE PRÓBY

Jedną z najciekawszych prób takiej typizacji przedstawił rosyjski badacz bajek, Władimir Propp [1976], który przeanalizowawszy sto takich opowieści stwierdził, iż wszyst­kie zbudowane są z trzydziestu ośmiu typowych elementów narracyjnych, nazywanych przez niego funkcjami. Są to postacie (siedem) i działania (trzy­dzieści jeden), które mogą występować w bardzo wielu wariantach i odmia­nach oraz nieskończonej liczbie konfiguracji, ale w strukturze opowiadania pełnią zawsze te same funkcje, tzn. tak samo wpływają na rozwój fabuły. Choć Propp zajmował się wyłącznie morfologią bajki, to jego klasyfika­cja typowych jednostek narracyjnych, funkcji, ma znacznie szersze zastoso­wanie. W ciągu siedemdziesięciu lat, które upłynęły od pierwszego wydania pionierskiej pracy Proppa (w 1928 r.), wielokrotnie wykazano jej przydat­ność do strukturalnej analizy różnorakich opowieści: legend, mitów, dzieł literackich, filmów, seriali telewizyjnych [SiWerstone, 1981; Wollen, 1982; Berger, 1981; Karpiński, 1997].